ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ - ΤΡΙΜΕΡΗΣ - CFR 
ΟΧΗΜΑΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Είναι αλήθεια ότι οι διεθνείς εξελίξεις παρουσιάζουν μια εξαιρετική πολυπλοκότητα, όμως πολύπλοκη είναι και η μηχανή της εξουσίας που προσπαθεί να τις ελέγξει όσο γίνεται περισσότερο. Κι ολοένα αυξάνουν αυτοί που βλέπουν υπερεξουσιαστικές διαδικτυώσεις στο παρασκήνιο της παγκόσμιας κατάστασης, μιλώντας για μια πανίσχυρη ελίτ, που είναι η αιχμή της Νέας Τάξης πραγμάτων, και η οποία εκφράζεται κυρίως μέσα από τρεις ημιμυστικές εταιρείες (1) : τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, την Τριμερή Επιτροπή, και το Συμβούλιο επί των Εξωτερικών Σχέσεων (CFR). 

Φυσικά υπάρχει κι η πλευρά που λέει ότι μπροστά στην πολυπλοκότητα των γεγονότων ακόμα κι οι πιο καλοδομημένες υπόγειες οργανώσεις είναι αδύναμες. Ο Ζβιγκνιέου Μπρεζίνσκι, από τους εκλεκτούς της Ν. Τάξης, λέει : “Η Ιστορία είναι πιο πολύ ένα προϊόν χαοτικών καταστάσεων, παρά μιας οποιασδήποτε συνωμοσίας. Σταδιακά τους πολιτικούς ηγέτες τούς ξεπερνούν όλο και περισσότερο τα γεγονότα και οι πληροφορίες.” (Νιου Γιορκ Τάϊμς, 18-1-81). Η απέναντι όμως πλευρά ανταπαντά : “Κάθε συνωμοσία έχει σαν πρώτη της φροντίδα να μην αποκαλυφθεί, και φυσικά επιστρατεύει γι΄ αυτό κάθε θεωρητικό όπλο που της προσφέρεται.” (Συνωμοσία ή Παρακμή; Ρ. .Όλιβερ, καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόϊς). Ίσως σε αυτό το θεωρητικό οπλοστάσιο να εντάσσεται και το προαναφερθέν επιχείρημα του Μπρεζίνσκι. 

Ανεξάρτητα πάντως από το πώς κινείται η Ιστορία, ένα είναι το γεγονός. Στόχος και των τριών παραπάνω εταιρειών, που έχουν ιδρυθεί και ελέγχονται από ιδιώτες, είναι το να επιτευχθεί μέσα από παρασκηνιακές διαδικασίες ο μέγιστος δυνατός έλεγχος του πλανήτη. 

Το CFR είναι ένας από τους σημαντικότερους πυρήνες-μήτρες της Νέας Τάξης, και είναι αυτό που ουσιαστικά χαράζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε στις 29-7-1921 από μια σφιχτοδεμένη ομάδα μεγαλοτραπεζιτών και μεγαλοεπενδυτών της Γουώλ Στρητ, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Ροκφέλερ. Από τα σπλάχνα του CFR βγήκαν ο ΟΗΕ (2)  (1945) και το ΝΑΤΟ (1949). Το γεγονός ότι η έκταση όπου κτίστηκε το κτίριο του ΟΗΕ στη Ν.Υόρκη είναι δωρεά των Ροκφέλερ, θα πρέπει κάτι να σημαίνει. Αλλά από το CFR γεννήθηκαν και η Μπίλντερμπεργκ και η Τριμερής. Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ιδρύθηκε το 1954 από τον Πρίγκιπα Βερνάρδο της Ολλανδίας και τον Ντ.Ροκφέλερ και φέρει το όνομα του ξενοδοχείου όπου έγινε η πρώτη συνάντηση των μελών της λέσχης στην πόλη Όστερμπεϊκ της Ολλανδίας. Η δε Τριμερής Επιτροπή ιδρύθηκε το 1973 από τον Ντ.Ροκφέλερ και τον Μπρεζίνσκι, και ονομάστηκε έτσι επειδή στην παρέα των ΗΠΑ και της Ευρώπης προσθέτει κι ένα τρίτο μέρος, την Ιαπωνία. 

Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι το CFR, μέσα από διάφορα παρακλάδια του, έπαιξε ρόλο στην χρηματοδότηση (3) των Ναζί και στην άνοδο του Χίτλερ. Σ΄ αυτήν την ιστορία ξαναβρίσκουμε παρούσες τις τράπεζες των Ροκφέλερ. Αλλά κι ο Λούκιος Ντ. Κλέϊ, ο Λούις Ντάγκλας και ο Γουίλιαμ Ντράπερ, που υπήρξαν από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές στο αμερικανοναζιστικό αλισβερίσι (4) τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν κι οι τρεις τους μέλη του CFR και μεγάλα κεφάλια υπερεταιρειών όπως της Τζένεραλ Μότορς, της Ντίλον Ρεντ και άλλων δορυφορικών επιχειρήσεών τους που πρόσφεραν αρκετά στη ναζιστική οικονομία. Κι υπήρξαν κι άλλες αμερικανικές εταιρείες που ενίσχυσαν τους Ναζί τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Φανταστείτε το σοκ που θα δέχονταν τότε οι πολίτες των συμμαχικών εθνών αν μάθαιναν ότι η αμερικάνικη Στάνταρ Όϊλ ανεφοδίαζε μέσω Ελβετίας με καύσιμα τους Ναζί, την ώρα που αυτοί περίμεναν σε ατέλειωτες ουρές έξω από τα βενζινάδικα με τα κουπόνια στα χέρια. τί θα γινόταν αν μάθαιναν για τις δοσοληψίες, ύψους εκατομμυρίων δολαρίων, της Τσέϊζ Μπανκ (οίκος Ροκφέλερ) με τα οικονομικά κέντρα του Χίτλερ. αν πληροφορούνταν ότι η Φορντ κατασκεύαζε φορτηγά για τα γερμανικά στρατεύματα και ότι η ΙΤΤ βελτίωνε τα γερμανικά συστήματα τηλεπικοινωνιών και τους πυροδοτικούς μηχανισμούς των ιπτάμενων βομβών που θα κατέστρεφαν αργότερα το Λονδίνο. και ότι, συν τοις άλλοις, έφτιαξε και τα βομβαρδιστικά Φόκε-Βουλφς της ναζιστικής αεροπορίας, για να ρίξουν αργότερα τις βόμβες τους στα κεφάλια των Βρετανών, Αμερικανών και άλλων συμμάχων στρατιωτών. Αλλά στις οικονομικές συναλλαγές με τους Ναζί βοήθησαν και κάποιες τράπεζες, η ιδιοκτησία των οποίων ήταν στα χέρια μεγαλοκεφαλαιούχων εβραϊκής καταγωγής (Βάρμπουργκ, Οπενχάιμ, Μέντελσον). Αυτό δείχνει το βαθμό παράνοιας αυτής της υπερεθνικής εξουσιολάγνας ελίτ, που, εκτός από τα εκατομμύρια των νεκρών απ΄ τους λαούς όλου του πλανήτη, κόστισε και την απάνθρωπη γενοκτονία-ολοκαύτωμα των Εβραίων της Διασποράς. 
Αυγά του φιδιού, που φαίνεται ότι υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας και γεννούν ερπετά της τυραννίας. Η παραμυθολογία του δήθεν “δεξιού” και “αριστερού” εξυπηρέτησε μόνο τις διαδικασίες πινγκ-πονγκ των ενορχηστρωτών της επερχόμενης παγκόσμιας ισοπέδωσης. Στην ουσία δεν υπάρχουν παρά μόνο λάγνοι του πολέμου και της εξόντωσης των άλλων, των διαφορετικών, των εκτός, των ασυμβίβαστων, και κυρίως των εραστών της Ελευθερίας, του Έρωτα και της Ειρήνης. Ένας αγώνας μεταξύ της αληθινής Δημοκρατίας και των Ολοκληρωτισμών κάθε μορφής. 

Το 1975, λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Τριμερής Επιτροπή εξέδωσε ένα βιβλίο(5) που ήταν για καιρό “Βίβλος” για τα μέλη της. Το μέρος μάλιστα του βιβλίου αυτού που έχει να κάνει με τις ΗΠΑ και τις στρατηγικές της έχει γραφτεί από τον γνωστό μας Σάμουελ Χάντιγκτον. Ο τίτλος του βιβλίου είναι “Η κρίση της Δημοκρατίας: Έκθεση προς την Τριμερή Επιτροπή σχετικά με την ικανότητα διακυβέρνησης των Δημοκρατιών”. Ο Νόαμ Τσόμσκυ διάβασε καλά το βιβλίο και το “ξετίναξε” μ΄ ένα άρθρο του στο περιοδικό “7 ημέρες” στις 14 Φεβρουαρίου 1977. Το άρθρο του Τσόμσκυ είχε τον τίτλο “Τριμερούς RX για την Κρίση: Ικανότητα διακυβέρνησης ΝΑΙ, Δημοκρατία ΟΧΙ”. 

Φαίνεται ότι σημαντικό όπλο στα χέρια του διεθνούς ολοκληρωτισμού είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπινων όντων που χάνουν τις ψυχοπνευματικές τους αντιστάσεις και υποχωρούν κάτω από το ανηλεές σφυροκόπημα της εξουσίας, η οποία “παίζει” με τις λεγόμενες “βασικές” ανάγκες τους ένα βρώμικο παιχνίδι. Το παιχνίδι αυτό θα μπορούσε να περιγραφεί σαν μια προσπάθεια ελέγχου όλων των πηγών ενέργειας αλλά και της παραγωγής από τα αφεντικά του πλανήτη. Αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα πρώτο βήμα, για να ακολουθήσει εύκολα το επόμενο : “αφού, κύριοι, εμείς έχουμε την ενέργεια και την παραγωγή στα χέρια μας, θα χορέψετε όπως σας παίξουμε”. Έτσι λέει η κλίκα. “Θέλετε να καλυφθούν οι ανάγκες οι δικές σας και της οικογένειάς σας ; Θέλετε τα παιδιά σας να έχουν τα απαραίτητα γι΄ αυτό που έχουμε φροντίσει να σας πείσουμε πως είναι άνετη ζωή ; Τότε, για να τα έχετε, θα ακολουθήσετε τα ωράρια που σας λέμε, θα πάρετε τις διακοπές που σας επιτρέπουμε, θα ψηφίσετε τα κόμματα που εγκρίνουμε, και θα συνταξιοδοτηθείτε όποτε εμείς θέλουμε.” Βασικά επίσης όπλα της πλανητικής εξουσιαστικής κλίκας είναι οπωσδήποτε και οι πληροφορίες (βλ. Μυστικές Υπηρεσίες), τα χρέη ανθρώπων και κρατών-εθνών (βλ. Τράπεζες) και η τεχνολογία (βλ. Επιστήμη και Στρατιωτικά Πειράματα). Αυτά είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά αυτού του βρώμικου παιχνιδιού. Όλα τα παραπάνω, συν την συνεχή πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα στο μεγαλύτερό τους ποσοστό μέσα ενημέρωσης (8), καταφέρνουν το φαινομενικά ακατόρθωτο: να μεταλλάξουν σε τέτοιο βαθμό την ψυχή και το πνεύμα των ανθρώπων, ώστε στο τέλος να υπάρχουν πολλοί που συμπαθούν και ίσως κάπου και να δακρύζουν για τον “Μπιγκ Μπράδερ”. 

Ας δούμε τί έχει να μας πει για αυτά ο ένας των ιδρυτών της Τριμερούς και συνιδρυτής της Μπίλντερμπεργκ, ο Ντ.Ροκφέλερ. Σε λόγο του στη συνάντηση της Μπίλντερμπεργκ στο Μπάντεν-Μπάντεν (6 έως 9 Ιουνίου 1991) είχε πει τα εξής: 
“Οφείλουμε ευγνωμοσύνη στην Ουάσινκτον Ποστ, στους Νιου Γιορκ Τάϊμς, στο περιοδικό Τάϊμ, αλλά και σε άλλες μεγάλες εταιρείες του τύπου, των οποίων οι διευθυντές έχουν συμμετάσχει στα συνέδριά μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για εχεμύθεια και διακριτικότητα επί περίπου 40 χρόνια. Θα ήταν αδύνατον για μας να προωθήσουμε τα σχέδιά μας εάν είχαμε βρεθεί κάτω από το φως της δημοσιότητας. Όμως ο κόσμος τώρα είναι έτοιμος για το πέρασμα σε μια Παγκόσμια Κυβέρνηση. Ένα υπερεθνικό διευθυντήριο είναι σίγουρα προτιμότερο από ένα τοπικό εθνικό αυτοπροσδιορισμό, όπως γινόταν παλαιότερα.” 
Αλλά ας ακούσουμε και τον μαχητικό γερουσιαστή της Αριζόνα, Μπάρι Γκολντγουώτερ, όπου στο βιβλίο του “Χωρίς Απολογίες”, στο κεφάλαιο “Μη εκλεγμένοι κυβερνήτες”, γράφει : 
“Οι άνθρωποι της Τριμερούς, κατά τη γνώμη μου, επιδιώκουν την εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης κατά πολύ ανώτερης των πολιτικών κυβερνήσεων των Κρατών-Εθνών. Σαν δημιουργοί αυτού του συστήματος θα εξουσιάσουν τον κόσμο. Η Τριμερής αντιπροσωπεύει μια επιδέξια προσπάθεια για να έχει τον έλεγχο στα παγκόσμια γεγονότα και φροντίζει να ισχυροποιεί τον έλεγχό της μέσα από τέσσερα βασικά κέντρα δύναμης: το πολιτικό, το νομισματικό, αυτό της διανόησης και το εκκλησιαστικό.” 
Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση και πλανητική αλληλεξάρτηση για την οποία μας μιλούν σήμερα κάποιοι; Κι είναι άραγε συμπτωματικό το γεγονός ότι άπαντες οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί διεθνούς κύρους στα Βαλκανικά και στο Μακεδονικό (6) ήταν μέλη της Τριμερούς και της Μπίλντερμπεργκ; Ο Λόρδος Κάρινγκτον, ο Ντέϊβιντ Όουεν, ο Γουώρεν Κρίστοφερ, ο “Λώρενς της Μακεδονίας” Ίνγκλμπέργκερ, αλλά και ο επίσης γνωστός μας και μη εξαιρετέος Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. 

Της Τριμερούς Επιτροπής σπουδαίος θεωρητικός έχει όπως είπαμε υπάρξει και ο Σάμουελ Χάντιγκτον, που θέλει μια Δύση χωρίς Ορθόδοξα έθνη. Σαν γνήσιος εκφραστής (6 ) του ιδεώδους της WASP (από τα αρχικά της έκφρασης White Anglo Saxon Protestant, δηλ. Λευκοί Άγγλο-Σάξωνες Προτεστάντες), οραματίζεται μια Δύση προτεσταντοκεντρική, δεσποτική και κυρίαρχη. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι λαοί της Λατινικής Αμερικής και της Ινδοκίνας, που έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την αλαζονεία της Δύσης, και μάλιστα της Αυτοκρατορικής Δύσης. 

Ίσως όμως ο Χάντιγκτον κι οι σύντροφοί του να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο (7), που ακούει στο όνομα κελτογαλατικοί λαοί και Καθολικισμός. Π.χ. η πρόσφατη αυτονομία του Σκωτσέζικου και του Ουαλικού Κοινοβουλίου, καθώς και η χειραψία του Σκωτσέζου Τόνυ Μπλαιρ με τον Ιρλανδό Τζέρυ Άνταμς μπορεί να είναι αξιοπρόσεχτα “ρήγματα” στα σχέδια κυρίων όπως ο Σ. Χάντιγκτον και η παρέα του. Κι αυτό θα έπρεπε να τους κάνει αλλού να στρέψουν την προσοχή τους πριν βιαστούν να εξοβελίσουν τους Ορθόδοξους από τον Δυτικό κόσμο. Θα πείτε πως κι ο Τόνυ Μπλαιρ τα πάει μια χαρά με την Τριμερή Επιτροπή, κι έχει ιδιαίτερα προωθηθεί απ΄ αυτήν. Μια εξήγηση είναι μάλλον ότι η Τριμερής προσπαθεί να δείξει ένα πιο δημοκρατικό πρόσωπο απ΄ ό,τι η Μπίλντερμπεργκ, και είναι αλήθεια ότι έχει βάλει κάποιο νερό στο κρασί της. Έτσι υπάρχουν στις τάξεις της και άλλα “στοιχεία” εκτός από τους κλασικούς WASP. Άλλωστε, όπως αναφέραμε και στην αρχή, από τον ίδιο της τον τίτλο η Τριμερής βάζει στο παιχνίδι και την Ιαπωνία, ανοίγοντας έτσι τον πολιτικό-πολιτιστικό της ορίζοντα. Κι είναι κι εκείνο το περίεργο “τρίο”, Παρίσι - Μόσχα - Πεκίνο, που δεν φαίνεται και πολύ ορεξάτο να πει “ναι σε όλα” στο δίδυμο της Βρετανίας και της προτεσταντικής πλευράς της Αμερικής. Κι αυτό θα άξιζε επίσης να το προσέξουμε ιδιαιτέρως. Η τελευταία κρίση στον Κόλπο έδειξε ότι η Μόσχα δεν είναι ακριβώς "τελειωμένη υπόθεση", όσον αφορά το ρόλο της στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αυτό το "προσέξτε τις κινήσεις σας στο Ιράκ γιατί μπορεί να είναι η αρχή ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου" που ακούστηκε από στόματα πολιτικών και στρατιωτικών της Ρωσίας, μπορεί να πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και των ραδιοτηλεοπτικών ειδήσεων της Δύσης σε άλλα μέρη του κόσμου όμως πήρε τις διαστάσεις που του άξιζε. Τελικά γιατί έκαναν πίσω οι Αμερικάνοι: ή έχει ο Σαντάμ καταστροφικά όπλα και τα κρύβει στα παλάτια του ή δεν έχει. Εάν έχει γιατί έκανε πίσω η Αμερική. Και εάν δεν έχει γιατί ετοιμαστήκανε να ισοπεδώσουν για μια ακόμη φορά το Ιράκ; 

Βλέπουμε όμως και αλλού το κελτογαλατικό και καθολικό στοιχείο της Δύσης να σηκώνει μια δική του παντιέρα. 
Από την άποψη αυτή η επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Πανεπιστήμιο Τζωρτζτάουν και η αναγόρευσή του σε Επίτιμο Διδάκτορα είναι άκρως σημαντική, αν λάβουμε υπ΄ όψη μας ότι το εκπαιδευτικό αυτό ίδρυμα είναι σύμβολο του καθολικισμού στις ΗΠΑ. (6). Το Τζωρτζ Τάουν είναι επίσης και το πανεπιστήμιο που σπούδασε ο πρόεδρος Κλίντον, ο οποίος είχε μάλιστα μέντορά του τον καθηγητή Κάρολ Κουϊνγκλυ που ήταν ο πρώτος σοβαρός καθηγητής ιστορικός που ασχολήθηκε με το θέμα της Μπίντεμπεργκ και γενικά της εξουσιαστικής ελίτ του πλανήτη. Στο ογκώδες έργο του που έχει τίτλο "Tragedy and Hope" (Τραγωδία και Ελπίδα). Ίσως η επιμονή του Κλίντον να κρατά ισορροπίες όπου και το καθολικό κέντρο στις ΗΠΑ θα έχει το βάρος που του αξίζει, να δημιουργεί δυσαρέσκεια στους WASPκύκλους και στα συμμαχικά τους λόμπυ και ίσως γι αυτό ξαφνικά εμφανίζονται κάποιες κυρίες Λεβίνσκι ή και άλλες σε στιγμές μεγάλων αποφάσεων. Π.χ. Στην τελευταία κρίση του Κόλπου εμφανίστηκε ένα έξυπνο "σλογκανάκι" από κάποιους δημοσιογράφους που ήταν: "Η Σαντάμ ή Μαντάμ". 

Κλείνοντας θα πρέπει να τονίσουμε ότι κοιτώντας κάποιος πιο βαθιά στη Νέα Τάξη και τα οχήματά της καταλαβαίνει ότι ο ουσιαστικός στόχος τους είναι ο πολιτισμός της ανθρωπότητας γι αυτό φυσικά προϋποθέτει τον έλεγχό της. Επειδή ο έλεγχος του πλανήτη περνά αναγκαία μέσα από τον όσο δυνατό έλεγχο της οικονομίας, πρίν την άλωση του πολιτισμού, δημιουργείται η εντύπωση ότι τάχα όλα γίνονται για τα πετρέλαια και τον χρυσό κ.λπ. κ.λπ. Ανεξάρτητα όμως από τις επιδιώξεις των υποψηφίων πλανηταρχών και τους μηχανισμών που στήνουν για να πετύχουν τον σκοπό τους, ο πολιτισμός των αξιών και των ιδανικών θα ζει όσο θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θα αντιστέκεται στον Big Brother, έστω κι αν ένας άνθρωπος που θα ζει και θα αγωνίζεται σαν συνειδητός πολίτης.


Βιβλιογραφία 
1. The Shadows Of Power, James Perloff 
2. The United Nations, Robert W. Lee 
3. Wall street And The Rise Of Hitler, Antony Sutton 
4. Trading With The Enemy, Charles Higham 
5. Trilateralism, edited by Holly Sklar 
6. Political Order In Changing Societies, Sammuel P. Huntington 
7. The Power Of Reason , Lyndon La Rouche 
8. The Disposed Majority, Wilmot Robertson 
9. The Faithful Triangle- The USA, Israel And The Palestinians, N.Chomsky 
10. The Fire And The Stones, Nicholas Hagger 
11. Tragedy And Hope, Carroll Quiqley.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ουσία του τρόπου ζωής και σκέψης του έλληνα ανθρώπου και την σχέση του με την ορθοδοξία, θα πρέπει προηγουμένως να εμβαθύνουμε στην έρευνα που θα ανιχνεύσει στις πολιτικοθρησκευτικές δυνάμεις της αρχαίας Ελλάδος, όπως αυτές εμφανίσθηκαν με μία εξωτερική μορφή (σαν πολυθεϊστικό δωδεκάθεο) ή σαν εσωτερική αναζήτηση του Θείου (Ορφικοδιονυσιασμός), καθώς και στις επιδράσεις τους στον ψυχισμό, την νοοτροπία και στην συμπεριφορά του.

Οι περισσότεροι μελετητές του αρχαίου κόσμου συμφωνούν ότι ο Ορφικοδιονυσιασμός, κυρίως μετά τον 6ο π.Χ. αιώνα, έκανε εντονότατη την παρουσία του στον ελληνικό χώρο, σαν το θρησκευτικό κομμάτι του Έλληνα, που με ένα εσωτερικό, μυστηριακό τρόπο ολοκλήρωνε το ελληνικό πολιτικοθρησκευτικό σύστημα. Ο όρος «πολιτικοθρησκευτικό σύστημα» δεν είναι τυχαίος, γιατί όντως η θρησκεία των αρχαίων ελλήνων φτάνει στην τελείωσή της μέσα από την έννοια της Πόλης. Η εσωτερική μυστηριακή θρησκεία των αρχαίων ελλήνων (ορφικοδιονυσιασμός) φαίνεται ότι κληροδοτεί την ουσία σε ό,τι αργότερα θα εμφανισθεί σαν «ελληνορθοδοξία».

Είναι ανάγκη λοιπόν να γυρίσουμε στις ρίζες του ελληνικού θρησκευτικού φαινομένου.

Στις ρίζες του φαινομένου

Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει θεός ή όχι, αλλά, αν τελικά αυτό που υπάρχει έχει τα χαρακτηριστικά που διάφορες θρησκείες του αποδίδουν. Αρκεί κάποιος να διαβάσει το βιβλίο Η Ιστορία του Θεού της θρησκειολόγου της Οξφόρδης Κάρεν Άρμστρονγκ, για να καταλάβει τις ποικίλες οπτικές με τις οποίες διάφοροι λαοί προσεγγίζουν το Θείο Ον.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ένας ή πολλοί θεοί, μία θεία οντότητα ή πολλές, ακόμη και η πιθανότητα η οντότητα να μην είναι «Θεία», αλλά απλώς ένα ευφυές, φυσικό, υλοενεργειακό σύστημα.

Η μεγάλη κι αναγκαία προϋπόθεση για να πούμε ότι αυτό το «κάτι» είναι Θεός ή Θεοί, είναι να υπάρχει τρόπος επικοινωνίας τους με τους ανθρώπους και αντιστρόφως. Αν δεν υπάρχει τρόπος να εισακουστούμε όταν έχουμε ανάγκη την αίσθηση της παρουσίας θείου, και αν το θείο κατά οιονδήποτε τρόπο δεν ανταποκρίνεται σε παρόμοιες ποιότητες προσδοκιών μας, όπως η προαναφερθείσα, τότε είναι παράλογο να μιλάμε για ύπαρξη θεού ή θεών. (…)

Αν όντως ένα υπερνοήμον ον υπάρχει, τότε είμαστε αναγκασμένοι να αναζητήσουμε τα πραγματικά του χαρακτηριστικά στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό. Στην ουσία μόνο αυτή η περίπτωση μπορεί να μας ενδιαφέρει, γιατί μόνο αυτή μας δίνει την δυνατότητα να ζούμε σε ένα κόσμο με νόημα, όπου ένα συμπαντικό ευφυές ον βρίσκεται σε άμεση σχέση με εμάς και με μια ιδιαίτερης μορφής επικοινωνία.

Μιας επικοινωνίας, όμως, που οφείλουμε σαν «άνω θρώσκοντες» άνθρωποι, να ανακαλύψουμε πώς ακριβώς πρέπει να την αναπτύξουμε προς την ουσία του όντος, ώστε το βίωμα της επικοινωνίας μας με το ον να μας δίνει την αίσθηση του ουσιαστικού και του πραγματικού.

Φαίνεται ότι από τα αρχαία χρόνια και μάλιστα από τα χρόνια που η φιλοσοφία αρχίζει να ανθεί, οι δύο τάσεις ένθεων κι άθεων φιλοσόφων είναι ήδη ιστορικά καταγεγραμμένες. Με κριτήριο λοιπόν ότι το σύνολο των ελλήνων φιλοσόφων είναι ένθεοι, όπως επίσης ότι όλοι οι πατέρες της ορθοδοξίας είναι επίσης ένθεοι, μας δίνει και σε φιλοσοφικό επίπεδο έναν ακόμη κοινό τόπο πάνω στον οποίο μπορεί να βασισθεί μια έρευνα σχετικά με την ελληνική σκέψη και την ορθοδοξία.

Μια ματιά τη νύχτα μας πείθει πως σύμπαν υπάρχει. Ένα σύμπαν όμως, που αναπτύσσεται όχι μέσα σε τρεις διαστάσεις, αλλά σε πολύ περισσότερες. Αφού υπάρχει το σύμπαν συνεπώς το ον υπάρχει. Για το αν τώρα, αυτό το ον είναι Θείο, ή όχι, ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος. (...)

Φυσική και Θρησκεία

Η ανθρωποκεντρική φυσική, επειδή βασίζεται στην παρατήρηση, στο πείραμα και την απόδειξη δεν μπορεί να αγκαλιάσει το συμπαντικό μακρόκοσμο ούτε φυσικά και όλες τις συμπαντικές διαστάσεις, γιατί είναι καταδικασμένη στις ανθρωποκεντρικές δυνατότητες της. Παρόλα αυτά, ήδη η φυσική επιστήμη με σοφά μαθηματικά, με αιχμή ομάδα φυσικομαθηματικών, της οποίας γνωστότερος είναι ο αστροφυσικός Έντουαρντ Βίτεν, οι οποίοι ανέπτυξαν την εξαιρετικά πρωτότυπη θεωρία των υπερχορδών ή θεωρία των πάντων, μιλούν ήδη για ένα σύμπαν δέκα διαστάσεων. Όταν ήδη στη 4η διάσταση, όπως είναι ο χωρόχρονος, οι επιστήμονες παρατηρούν εκπληκτικά φαινόμενα, όπως είναι πχ η καμπύλωση του χώρου, ή το «πολυυπόστατον» του χρόνου, καταλαβαίνουμε το τι μπορεί να συμβαίνει στις υπόλοιπες έξι διαστάσεις, οι οποίες από ότι μας λέει ο Βίτεν «υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο» σαν «κόμποι» μέσα στον τρισδιάστατο κόσμο μας και αναμένουν τον ειδικό τρόπο για να λυθούν, ανοίγοντας τις πύλες τους για να μας περάσουν στο θαύμα. Κατανοούμε συνεπώς ότι η φυσική επιστήμη 1000 χρόνια μετά (αν ακόμη υπάρχουμε), θα καταπιάνεται με γνώσεις ασύλληπτες για σήμερα, που όμως και τότε θα είναι ένα μικρό μόνο κομμάτι από την αλήθεια της φύσης του σύμπαντος. (….) Συνεπώς μπορούμε να υποθέσουμε ότι μπρος στα μάτια μας, και σε εμάς τα τρισδιάστατα όντα, μπορούν να εκδηλωθούν γεγονότα που υπάρχει πιθανότητα να είναι εκφράσεις ενός αποτελέσματος του οποίου το αίτιο ή τα αίτια βρίσκονται σε ένα περισσότερο των τριών διαστάσεων σύστημα.

Η αμιγώς διανοητική λοιπόν προσέγγιση του όντος είναι μια φοβερά επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία, άλλωστε ο σοφός πρόγονός μας Ηράκλειτος το είχε πει: «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» . Είναι θέμα λοιπόν αποσαφήνισης των ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών του όντος. Πρέπει λοιπόν επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε όταν μιλάμε για έναν θεό, για θεούς, ή ένα συμπαντικό ευφυές ον.

Συνήθως, όλες οι γνωστές θρησκείες όταν μιλούν για θεό εννοούν το ον που κατόπιν σχεδίου δημιούργησε τον κόσμο. Και αυτή είναι η μία από τις βασικές διαφορές των περισσότερων θρησκειών από την αρχαία ελληνική θρησκεία. Γιατί, με το να αναφέρονται σε έναν θεό που σχεδιάζει τον κόσμο, οι περισσότερες θρησκείες μας παρασύρουν εκ προοιμίου, σε μια παραπλανητική θέση, γιατί πριν ακόμη αρχίσουμε να αναφερόμαστε στο ον, ήδη το έχουν «φορτώσει» με ένα γνώρισμα που στη προκειμένη περίπτωση είναι ότι «δημιουργεί κατόπιν σχεδίου».

Όμως, ας δούμε μία πιθανότητα που όντως μπορεί να υπάρξει. Ένα συμπαντικό ον που δημιουργεί, ενώ ταυτόχρονα αυτοδημιουργείται. Αυτό μπορεί να συμβαίνει με μία απλή μαθηματική προϋπόθεση. Να ισχύει ο νόμος των πιθανοτήτων. Ο φιλόσοφος Βοήθιος στο έργο του «Περί Φύσεως» γράφει : «Φύση είναι δύναμη αυτοκινούμενη, που δημιουργεί και συγκρατεί όσα δημιουργεί, σύμφωνα με τις σπερματικές αρχές, μέσα σε συγκεκριμένους χρόνους και προκαλεί αποτελέσματα ομοιογενή με τις πηγές τους». Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι ο Βοήθιος με την έκφραση «σπερματικές αρχές» εννοεί τους παγκόσμιους φυσικομαθηματικούς νόμους.

Αν λοιπόν υπάρχει ευφυές ον, μπορεί να αποδειχτεί ότι υπάρχει θεός και θεοί σαν εκφράσεις του ενός. Δεν είναι αναγκαίο το θείον ον να είναι μόνο πνεύμα ή ιδέα , μπορεί να έχει και μια υλικότατη, αλλά ταυτόχρονα και μία φιλεσπλαχνέστατη, αγαθή και σοφή υπόσταση.

Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ένα ευφυές υλικό ον, είναι η αθανασία, η αιωνιότητα κι η μονόδρομη ανέλιξη. Αφού είναι υλικό κάποτε θα πεθάνει, κάποτε θα αρχίσει μετά το ύψιστο σημείο ακμής του η πτώση του. Συνεπώς θα πρέπει να υπάρχει ένα μέρος του που θα ζει αιώνια και δεν θα υπόκειται στους νόμους της εντροπίας. Μία τέτοια περίπτωση θα ήταν ένας κόσμος «μαθηματικών ιδεών», «γεωμετρικών σχημάτων» και «σκεπτομορφών». Αλλά και γενικότερα ο μαθηματικός λόγος, στον οποίο εντάσσεται και ο νόμος των πιθανοτήτων. Γιατί ακριβώς αυτός ο νόμος των πιθανοτήτων μας λέγει ότι αν κάτι υπήρξε τουλάχιστον μία φορά, σίγουρα θα ξαναϋπάρξει στο μέλλον της απειροσύνης και με ποικίλες μορφές, που μπορεί να είναι αποκλίσεις της οντότητάς του. Όμως ακόμη και αυτό το ίδιο, απολύτως το ίδιο, μπορεί να ξαναϋπάρξει σαν μια μορφή απόλυτης ανακύκλωσης. Άλλωστε ο Νίτσε ακολουθώντας τέτοιου είδους Στωικές και Πλατωνικές σκέψεις ανέπτυξε τη θεωρία περί ανακύκλωσης του σύμπαντος. Όταν ο σοφός Ηράκλειτος μας λέγει ότι ο κόσμος είναι «πυρ αείζωον, που ανάβει και σβήνει με μέτρο», η ουσία του μηνύματος που μας δίνει δεν είναι τόσο «το ανάβει και σβήνει» που αρχικά μας εντυπωσιάζει, επειδή έχει να κάνει με το άναμα-τη ζωή και το σβήσιμο-το θάνατο, αλλά η λέξη μέτρο, γιατί το μέτρο είναι αυτό που πάντα «ζει». Ακριβώς επειδή το μέτρο είναι ο παγκόσμιος μαθηματικός λόγος. Για αυτό και οι αρχαίοι πρόγονοι πίστευαν στο: «εν το παν». Εδώ βρίσκεται και η αιτία , που ο αρχαιότερος κι ο μέγιστος Θεός των Ελλήνων ήταν ο Αγαθοδαίμων, ένας φιδοειδής αγαθός θεός, ο οποίος λατρευόταν στο ίδιο άντρο με την αγαθή τύχη. Ταυτιζόταν, κατά τον Αθηναίο, με τον θεό Διόνυσο-Μειλίχιο, που σε μια από τις υποστάσεις του τον τιμούσαν και σαν Θεό του Ελέους στην αρχαία Αθήνα. Αξίζει ιδιαίτερης προσοχής η λατρεία του Θεού του Ελέους στην Αρχαία Αθήνα, επειδή ήταν άγνωστος στους υπόλοιπους Έλληνες και ίσως να ήταν αυτός ο «άγνωστος» Θεός για τον οποίο μίλησε ο Παύλος στους Αθηναίους.

Ο θνήσκων θεός

Ο Αγαθοδαίμων όμως, ο σύντροφος της αγαθής τύχης, των ιδανικών δηλαδή πιθανοτήτων, σαν φιδοθεός Βορέας, σύμφωνα με την ορφικοδιονυσιακή παράδοση γονιμοποιεί την θεία Ευρυνόμη που είναι όλοι οι νόμοι του σύμπαντος, για να γεννηθεί στη συνέχεια το κοσμικό αυγό. Αυτή η κατάσταση μας θυμίζει τις συνθήκες του «κοσμικού αυγού» σύμφωνα με τη σύγχρονη αστροφυσική, πριν από το «Big Bang». Μέσα από αυτό το κοσμικό αυγό, σπάζοντας το κέλυφός του, βγαίνει ο Φάνης-Έρωτας-Δημιουργός. Αυτός που φαίνεται δηλαδή, ο θεός του φωτός. Ίσως εδώ να έχει την αρχή του το «εγώ ειμί το φως του κόσμου». Και επειδή σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων όπως προείπαμε, ο κόσμος μπορεί να ανακυκλώνεται, για αυτό και ο φιδοειδής θεός Αγαθοδαίμων, Διόνυσος ή Βορέας, στο συμβολισμό των εσωτερικών διδασκαλιών, παρουσιάζεται σαν ουροβόρος όφις, φίδι δηλαδή που σε σχήμα κύκλου δαγκώνει την ουρά του. Συχνά μάλιστα, μαζί με το σύμβολο του ουροβόρου όφεως εμφανίζεται και η φράση «Εν το Παν». Σύμφωνα λοιπόν με την ελληνική σκέψη όλα αποτελούν ένα ενιαίο σύστημα. Ακόμη και το πλατωνικό «επέκεινα» δεν είναι ακριβώς επέκεινα, αλλά ένα σύστημα γεωμετρικών σχημάτων-σκεπτομορφών, που έχουν μαθηματική υπόσταση και που προσπαθούν να αντανακλώνται, με όσον το δυνατόν περισσότερο επιτυχημένες αντιστοιχίες, πάνω στο κόσμο της ύλης. Και αυτή ακριβώς είναι μια δεύτερη βασική διάφορα από το «επέκεινα(;)» του χριστιανισμού, το οποίο θα μπορούσαμε να το δούμε σαν «υπερεπέκεινα», δηλαδή σαν μία κατάσταση απερίγραπτη, όπου κυριαρχεί ένας θεός, μη προσεγγίσιμος, με τους τρόπους που εξασφαλίζει ο λόγος. Δημιουργεί δε έναν κόσμο, στον οποίο όχι απλώς δεν συμμετέχει, αλλά δεν αναπτύσσει σχεδόν καμία σχέση ή μορφή αντιστοιχίας με αυτόν. Εάν σπάνια αποκαλυφθεί, τότε είναι στιγμές που αυτός αυστηρά επιλέγει. (…)

Ίσως δεν είναι μια απλή σύμπτωση ότι όταν ο Χριστός, απαντώντας σε μία ομάδα Φαρισαίων υποκριτών, τους λέγει, ότι «μπορεί να διατείνεσθε ότι είσθε παιδιά του Θεού, αλλά εγώ σας λέγω ότι είσθε τέκνα του σατανά». Το Γνωστικό άλλωστε κίνημα, το οποίο ήταν μια ελληνοκεντρική απάντηση σε έναν φαρισαϊκού τύπου δογματικό ιουδαιοκεντρικό χριστιανισμό, αποκαλούν τον Γιαχβέ «Σατανήλ». Φαίνεται ότι σαν παράδοση η ορθοδοξία βρήκε πρόσφορο έδαφος σε περιοχές που ήδη είχε επικρατήσει η ορφικοδιονυσιακή θρησκεία. Όλη η Ιωνία είχε κέντρα λατρείας του Διονύσου, ενός Θεού, που ήταν ο αγαπημένος του λαού, μια που όπως και ο Χριστός ήταν και αυτός ένας θνήσκων Θεός. Ένας Θεός δηλαδή που έμπαινε στο μαρτύριο του πόνου και του θανάτου και έτσι κατανοούσε βαθιά την ανθρώπινη αδυναμία και απόγνωση. (…) Τώρα, το πώς η ελληνική διονυσιακή θρησκεία αντικαταστάθηκε από την χριστιανική, περιγράφεται σε πολλούς τόμους διαφόρων συγγραφέων.

 

Η επικράτηση του χριστιανισμού

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο σπουδαίο βιβλίο του Γκίλμπερτ Μάρεϋ τα «Πέντε στάδια της ελληνικής θρησκείας». Όμως το κλειδί για την μετάβαση από την διονυσιακή θρησκεία στην χριστιανική βρίσκεται στα όσα γράφει σχετικά ο καθηγητής Χ. Ζανμέρ, στο μνημειώδες έργο του «Διόνυσος, ιστορία της λατρείας του Βάκχου». Γράφει :

 

«Μπαίνει το ερώτημα με πιο τρόπο αφανίσθηκε με την πρόοδο του χριστιανισμού εκείνο που ονομάσαμε "διονυσιακή θρησκεία". Στις αρχές ιδίως του παρόντα αιώνα συζητήθηκε ζωηρά το ζήτημα των σχέσεων του διονυσιασμού ή του ορφικοδιονυσιασμού με τον χριστιανισμό, όπως και το ερώτημα αν τα "Μυστήρια του Διονύσου", ή άλλων θεών επέδρασαν στον χριστιανισμό. Αν όμως το ζήτημα τίθεται έτσι δεν έχει κανένα νόημα ή τουλάχιστον θα είχε μόνο για εκείνον ο οποίος θα έθετε τον χριστιανισμό εκτός της ιστορίας. Είναι αυτονόητο ότι ο θεός που γεννήθηκε από θνητή, η λατρεία του λίκνου, οι ελπίδες περί της ελεύσεως ενός σωτήρα δεν είναι ξένα στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Ο χριστιανισμός κατά την επέκτασή του συνάντησε μοιραίως την διονυσιακή λατρεία της οποίας οι ρίζες και οι παραφυάδες βλάσταιναν με δύναμη κατά τους πρώτους αιώνες μ. Χ. Τον 2ο αι. μ. Χ. ο μοντανισμός , ο οποίος γεννήθηκε στην Φρυγία, πιθανή πατρίδα του παλαιότερου Διονύσου, και ο οποίος δεν υπήρξε μια παροδική έκλαμψη, αφού η κίνηση αυτή διατηρήθηκε πολλούς αιώνες και μεταδόθηκε στην Δύση, ανανέωσε την μαντική και τον εκστασιασμό σε συνάφεια με φαινόμενα δαιμονοπληξίας. Αντιθέτως οι πρώτοι χριστιανοί απολογητές ήταν ανήσυχοι για τις συνέπειες που ήταν δυνατόν να επέλθουν από τους αντίπαλους του χριστιανισμού, οι οποίοι υπογράμμιζαν την ομοιότητα του «πάθους» του Διονύσου και του «πάθους» του Χριστού, όπως και την χρήση οίνου, σαν ποτό της ευχαριστίας: Ο Ιουστίνος δεν διστάζει να καταγγείλει ότι με τις ομοιότητες αυτές ο διάβολος προσπαθούσε να επιφέρει σύγχιση στην έννοια των προφητειών. Τέλος δικαίως αναφέρθηκε επίμονα ότι ο χριστιανισμός, ήδη από τις κατακόμβες, υιοθέτησε, και μάλιστα χωρίς κανέναν δισταγμό, ολόκληρη σειρά διονυσιακών θεμάτων και συμβόλων, τα οποία οι Αρχαίοι συνήθιζαν να βλέπουν αλληγορικά και τα οποία δήλωναν την μέλλουσα ευτυχία, όπως π.χ. την άμπελον ή το δείπνο των εκλεκτών».

Επειδή ο Διόνυσος ταυτιζόταν και με τον Άιδη-Άδη και είχε σαν ένα ακόμη σύμβολό του το «Ω» του Πλούτωνα, άλλωστε στα Ελευσίνεια Μυστήρια εμφανίζεται και σαν μυστικός Ίακχος σε άμεση σχέση με τον κάτω κόσμο, μπορούμε να πούμε ότι συσχετιζόμενος και με τον Φάνη –Έρωτα, Θεό του Φωτός και του Λόγου, που συμβολίζεται με το γράμμα «Α» εκ του «αλφός» που σημαίνει αυτός που φεγγοβολά λευκό φως, ότι είναι το «Α και το Ω», που μας θυμίζει το «Εγώ ειμί το Α και το Ω».

Συνηγορώντας με τα παραπάνω ο Ζανμέρ συνεχίζει :

« Μετά την σκιαγράφηση αυτή του συνόλου της ανάπτυξης των θρησκευτικών κινήσεων με κέντρο τον Διόνυσο, είναι δυνατόν να τεθεί ένα γενικότερο ερώτημα ακόμα ,γιατί δηλαδή αυτός ο λαϊκός Θεός, ο Διόνυσος, απέτυχε τελικά να συλλέξει τον καρπό της παγκόσμιας αποδοχής, πράγμα που παραλίγο να γίνει τους τελευταίους π. Χ. αιώνες και το οποίο θα πραγματοποιείτο γύρω από το πρόσωπο του Θεού με την ανανέωση της αρχαίας λατρείας, την θρησκευτική ενότητα προς την οποία φαίνεται ότι έτεινε ο κόσμος της Μεσογείου. Οι λόγοι αυτοί της αποτυχίας (της Διονυσιακής θρησκείας)... είναι πολλοί και ποικίλοι και δεν μπορούμε να τους απομονώσουμε από την γενική ιστορία των τελευταίων αιώνων της αρχαίας εποχής».

 

Παρόλο που ο Ζανμέρ παραθέτει στην συνέχεια κάποιες κατά την γνώμη του αιτίες που συνετέλεσαν στην άνοδο του χριστιανισμού και την συρρίκνωση της διονυσιακής θρησκείας και που είναι περιληπτικά η μεγάλη ανταγωνιστικότητα των διαφόρων θρησκευτικών ρευμάτων, το γεγονός ότι ο διονυσιασμός στήριζε πολλά σε συμβολισμούς και μυθολογικά πρόσωπα, όπως επίσης το σημαντικότατο στοιχείο ότι η διονυσιακή θρησκεία δεν είχε κεντρικό ιερατείο, μάλιστα οι ιερείς του ήταν άνθρωποι που ιερουργούσαν μετά από τις κοινές καθημερινές τους εργασίες. Σ΄ αυτές τις θέσεις του Ζανμέρ αν προσθέσουμε και τις απόψεις του Γκίλμπερτ Μάρεϋ που εξηγεί την συρρίκνωση και την αποδυνάμωση του διονυσιακού ρεύματος και γενικότερα του ελληνικού κινήματος και τις αποδίδει στην κατάπτωση της ελληνικής Πόλης, έχουμε ένα μέρος της αλήθειας. Το ουσιαστικότερο κατά την γνώμη μου είναι η ισχυροποίηση του πρωτοσιωνιστικού φαρισαϊκού κέντρου, που μετά την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τον Αυτοκράτορα Τίτο Φλάβιο, γύρω στο 70 μ. Χ. , περνά στην διασπορά και συσπειρώνει τις δυνάμεις του εντός της Ρώμης (…). Πολλά σχετικά με αυτό το θέμα αναφέρει η Λιλή Ζωγράφου στο βιβλίο της «Αντιγνώση». Από αυτήν την περίοδο και μετά θα αρχίσει ένας ανηλεής υπόγειος πολιτισμικός αγώνας μεταξύ ελληνισμού και ιουδαϊσμού και ενώ από την μία η Ελλάδα θα κερδίζει την διανόηση της Ρώμης, από την άλλη θα χάνει την ψυχή των λαϊκών μαζών, που μέχρι τότε αγκάλιαζε ο Διόνυσος. (…) Η Ελλάδα θα περάσει στην επίθεση με τον ελληνοκεντρικό γνωστικισμό που εμφανίζεται κυρίως σε ελληνικά αποικιακά κέντρα της Μεγάλης Ελλάδος και της Μασσαλίας, ενώ ο Ιουδαϊσμός θα αντεπιτεθεί με έναν ιουδαιοκεντρικό γνωστικισμό με ηγέτη τον Σίμωνα τον Μάγο.

Ορθοδοξία και προτεσταντισμός

Αργότερα, όταν μετά τον 9ο μ.Χ. αιώνα το Βυζάντιο θα αρχίσει να σφύζει από ελληνικότητα, με τους Μακεδόνες βασιλείς και πεφωτισμένους αυτοκράτορες όπως ο Βασίλειος, αλλά και σοφούς πατριάρχες όπως ο Φώτιος, που μόνο με την «Μυριόβιβλο» του περιέσωσε σε περιλήψεις τον ανθό της αρχαίας ελληνικής σκέψης, η Δύση θα επιτεθεί με πρόσχημα του Αγίους Τόπους και με τις σταυροφορίες της θα καταφέρει ένα σκληρό κτύπημα στον Ελληνισμό. Αυτή η υπόγεια πολιτισμική μάχη θα συνεχισθεί για αιώνες ενώ στα χρόνια της Αναγέννησης η Ελλάδα με κέντρο την Φλωρεντία και άλλες ιταλικές πόλεις θα προσπαθήσει να κερδίσει την μεγάλη ρεβάνς. Η Ευρώπη και πάλι ανασαίνει με την ανάσα της Ελλάδας και του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Ακριβώς τότε η αντίπαλη γραμμή θα αντεπιτεθεί με σύνθημα: «Μακριά από τους έλληνες ειδωλολάτρες και τον κρυπτοπολυθεϊστικό καθολικισμό και ορθοδοξία» θα προτρέψουν τα πλήθη για μια αυστηρή επιστροφή στην Βίβλο. Έτσι δημιουργείται ο Προτεσταντισμός που μαζί του φέρνει και το σπέρμα του καπιταλισμού. Ο Θεός, λένε οι προτεστάντες, σε βοηθά να γίνεις πλούσιος επειδή σε ανταμοίβει γιατί είσαι καλός χριστιανός. Και αν είσαι φτωχός είναι επειδή ο Θεός σε τιμωρεί. Περισσότερα για την σχέση προτεσταντισμού-καπιταλισμού μπορούμε να διαβάσουμε στο βιβλίο του Μαξ Βέμπερ «Προτεσταντική ηθική και άνοδος του καπιταλισμού». Σπέρματα όμως αυτής της μορφής του χριστιανισμού, όπου το οικονομικό κέρδος βρίσκεται ανάμεσα στα θεία δώρα μπορούμε να βρούμε και στο βιβλίο του Καρλ Καούτσκι «Η γέννηση του Χριστιανισμού». Από την άλλη έναν ακόμη εχθρό που ο καπιταλιστικοκεντρικός προτεσταντισμός φροντίζει να εξουδετερώσει είναι η θεία θηλυκή αρχή. Η Παναγία που για ορθόδοξους και καθολικούς σαν μητέρα του Θεού έχει και η ίδια θεία υπόσταση, στον προτεσταντισμό εκπίπτει στο επίπεδο της απλής θνητής. Δεν είναι λοιπόν συμπτωματικό ότι εκτός από τον καπιταλισμό και ο σεξισμός ξεκινά από τα προτεσταντικά κράτη. Λείπει ο θείος χυμός που προσδίδει η θηλυκή οντότητα στον έρωτα. Σ αυτές τις δύσκολες μέρες μας, της παγκοσμιοποίησης, όπου οι “W.A.S.P.” (White Anglo Saxon Protestants), με συμμάχους τους σκληροπυρηνικούς σιωνιστές τραπεζίτες, με όπλο τους ένα τοκογλυφοκεντρικό σύστημα εγκλωβίζουν έθνη και λαούς σε μία μέγκενη που έχει σαν σκοπό την σύνθλιψη του ψυχισμού του ελεύθερου δημοκράτη ανθρώπου, όπως και την ξεχωριστή πολιτισμική οντότητα του κάθε λαού, ώστε έτσι σε ένα ομογενοποιημένο πλανήτη να μπορούν να κυβερνούν σαν μέλη μιας συναρχίας, μια ανθρωπότητα που θα αποτελείται από ανθρώπους –ρομπότ.