H αντιπαγανιστική νομοθεσία - οι αντίπαλες κοσμοθεωρίες του Ιουδαιοχριστιανισμού και της Αρχαιοελληνικής θρησκείας
Ως ένθερμη εθνική και ως ιστορικός έχω την «ενοχλητική» (κατά κάποιους) συνήθεια να ψάχνω και να διαβάζω βιβλία πέρα από αυτά που ελεγχόμενα προβάλλονται ως δήθεν πρώτα σε πωλήσεις. Γεγονός που συμβαίνει ώστε να προωθήσουν την προσοχή του κοινού πάνω σε αυτά και έτσι να επιτελεστεί μια καθοδήγηση της κοινής γνώμης σε συγκεκριμένα μονοπάτια. Από την άλλη πάλι παρακολουθούμε αδιάκοπα να θάβονται εξαίσια έργα τα οποία προβάλουν μη «συμφέρουσες» απόψεις γεγονότα για τους κρατούντες των ηνίων της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Έτσι λοιπόν, εγώ, ως άκρως αντιδραστικό άτομο που είμαι από την φύση μου, αγόρασα το βιβλίο «Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα από τους κώδικες» για να μελετήσω τις διώξεις που επέστησαν εθνικοί* λόγω της πίστης τους. Μέσα σε αυτό το βιβλίο ένας μελετητής μπορεί να δει ένα προς ένα όλα τα βήματα που ακολούθησαν οι εκάστοτε αυτοκράτορες έως ότου επιβάλουν βιαίως ένα νέο θρήσκευμα και να καταπατήσουν τις μέχρι τότε ελευθερίες που είχαν οι πολίτες της αυτοκρατορίας στο να επιλέγουν τα προσωπικά τους πιστεύω. Κάτι βέβαια που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που μας προβάλουν στην τηλεόραση ή αυτά που μας διδάσκουν στα σχολεία όταν είμαστε ακόμα αθώες ψυχές και εμπιστευόμαστε τους διδασκάλους μας ως τους ανθρώπους που «κατέχουν την γνώση». Πραγματικά λυπάμαι για αυτούς που ενδεχομένως σοκάρω ενημερώνοντας τους ότι η μεταβίβαση από το ένα θρήσκευμα στο άλλο δεν έγινε με ροδοπέταλα. Ειδικά στις αμιγώς ελληνικές πόλεις όπου η μητρώα θρησκεία ήταν εντυπωμένη μέσα στην ίδια την ψυχή των ανθρώπων, η καταδίωξη των εθνικών ήταν δριμύς.
Θεώρησα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα έργα δύο από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της που αναφέρονται στην συγκεκριμένη εποχή, δεν είχαν μεταφραστεί, ούτε εκδοθεί από κανέναν ελληνικό εκδοτικό οίκο έως προσφάτως. Αναφέρομαι στον Δίων Κάσσιο και στον Αιμιλιανό Μαρκελιανό, τους οποίους τελικά αν κάποιος ενδιαφερόταν να μελετήσει θα έπρεπε μέχρι πριν 2-3 χρόνια να γνωρίζει πολύ καλά αγγλικά και να τους παραγγείλει μέσω του διαδικτύου. Γιατί άραγε να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί καίρια έργα της αρχαίας ελληνικής μας γραμματείας δεν μπορούν αν βρεθούν παρά μόνο μεταφρασμένα σε ξένες γλώσσες; Μήπως είναι ένας επιπλέον τρόπος ώστε να εμποδιστεί η άμεση επαφή του ευρύ ελληνικού κοινού με τα εξειδικευμένα ιστορικά γεγονότα και με αυτόν τον τρόπο να αποφευχθεί η απόκτηση προσωπικής άποψης πάνω στην εν λόγω ιστορική περίοδο; Από την άλλη πάλι μπορεί εγώ απλώς να είμαι καχύποπτη!
Ανατρέχοντας λοιπόν στα συγκεκριμένα βιβλία, ο καθένας ανακαλύπτει ότι οι χριστιανοί πλέον αυτοκράτορες θεωρούσαν «προδοτική κάθε εκδήλωση παγανισμού και την καταδίκαζαν ανάλογα». Δηλαδή δεν τους έφτανε το γεγονός να θρησκεύονται χριστιανικά οι ίδιοι και η οικογένειά τους, είχαν την εσωτερική ανάγκη να επιβάλλουν την προσωπική τους πίστη και στους άλλους, είτε το ήθελαν είτε όχι! Προσωπικά δεν γνωρίζω παγκοσμίως άλλο θρήσκευμα που ενώ αποκαλεί τον εαυτό του «την θρησκεία της αγάπης», συγχρόνως να έχει χύσει τόσο πολύ αίμα ώστε να επιβληθεί ως η μία και μοναδική αλήθεια! Και καλώς να το πιστεύουν οι ίδιοι οι χριστιανοί ότι μόνο αυτοί διαθέτουν την απόλυτη οδό προς την θείωση, αλλά σε αυτό που αντιδρά όλο μου το Είναι να αποδεχτεί, είναι το γιατί πρέπει να πείσουν και τους άλλους για αυτό με το έτσι θέλω! Εμείς μπορεί να μην θέλουμε να σωθούμε! Δικαίωμά μας δεν είναι; Με άλλα λόγια μιλάμε για μία κατάσταση «Βάρα με πασά μου να αγιάσω»! Μπορεί λοιπόν αρχικά ο χριστιανισμός να ξεκίνησε ως μία θρησκεία με κάποιες πολύ βασικές – σε νηπιακό επίπεδο κατά την άποψη μου- ιδέες αγάπης και αλληλεγγύης [γιατί όποιος μελετήσει την Ελληνική Κοσμοθεωρία θα ανακαλύψει έναν εκπληκτικά υψηλού επιπέδου διανοητικό κόσμο, που ξεπερνά κατά πολύ οτιδήποτε χριστιανικό], αλλά στην πορεία κατέληξε να είναι ένα σαδομαχιστικό σύστημα όπου τα μέλη του τρέφονταν από ευχαρίστηση με το να προκαλούν πόνο τόσο στον εαυτό τους όσο και στους άλλους! Φυσικά αυτό δεν αφορά τον απλό καθημερινό χριστιανό που άντε το πολύ να πάει στην εκκλησία 5-10 φορές κατά τη διάρκεια του χρόνου. Απλώς έχω προσέξει ότι συνήθως όσα περισσότερα «σοβαρά » αμαρτήματα έχεις διαπράξει, τόσο πιο φανατικός χριστιανός γίνεσαι και πιο αμείλιχτος προς τους άλλους. Για να μην μιλήσουμε και για τα τόσα ψυχοσωματικά προβλήματα που προκαλούν σε πολύ κόσμο κάποιες από τις βασικές τους θεωρίες, οι οποίες αντιμετωπίζουν το σώμα ως την πηγή της αμαρτίας, καθώς και οτιδήποτε έχει σχέση με τον έρωτα. Όπως καταλαβαίνετε, τέτοιες απόψεις είναι δεδομένο να προκαλούν εσωτερικές διαταραχές (η θρησκεία σου λέει κάτι, ενώ το σώμα και η ψυχή σου ακριβώς το αντίθετο) που στο τέλος είναι απολύτως φυσιολογικό να εξωτερικεύονται ως αρρώστιες. Επίσης δεν ξεχνάμε να αναφέρουμε το γεγονός ότι η γυναίκα έγινε ο εχθρός και για αυτό έπρεπε να υπομένει τιμωρίες για τόσους αιώνες, μια και «έβαζε σε πειρασμό» τον άντρα! Έπρεπε λοιπόν πλέον να κρύβουμε την θηλυκότητά μας. Το να κάνεις έρωτα ημέρα χριστιανικής εορτής θεωρείται ύψιστη αμαρτία. Γεγονός που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με εμάς τους εθνικούς, ειδικά με τα πιστεύω ατόμων σαν εμένα που λατρεύουμε την Θηλυκή Αρχή , σε όποια μορφή κι αν αυτή επιλέξει να εκδηλωθεί: Δήμητρα, Ίσιδα, Περσεφόνη, Θέμιδα… Προσωπικά δεν μπορώ να βρω έναν καλύτερο τρόπο να υμνήσω το Θείο από το να κάνω έρωτα με τον σύντροφό μου, καθώς θεωρώ ότι η ένωση των αντιθέτων, αρσενικού – θηλυκού, είναι αυτό ακριβώς που μας εξυψώνει στο επίπεδο των θεών, έστω και στιγμιαία. Βέβαια δεν μιλάμε για καταστάσεις όπου ο ένας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον άλλον, αλλά για περιπτώσεις όπου ο άντρας αντιμετωπίζει την γυναίκα ως την ενσάρκωση της Θεάς και αντιστρόφως η γυναίκα βλέπει στο πρόσωπο του τον Θεό! Αυτό απέχει πολύ από την αντιμετώπιση της όλης κατάστασης ως ένα «επιπλέον πήδημα», για να το θέσω πιο χυδαία, ή ως μία περίπτωση όπου δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε αυτήν τη στιγμή, επομένως τίθεται το ερώτημα: «δεν κάνουμε σεξ για να περάσει η ώρα;»! Έτσι ανακαλύπτουμε ότι η Εθνική Ελληνική Θρησκεία και ο Ιουδαιοχριστιανισμός (είναι δεδομένο ότι δεν απευθύνομαι σε μία χριστιανική θρησκεία απαλλαγμένη από την Παλαιά Διαθήκη) είναι φύση αντίπαλες κοσμοθεωρίες!!!
Γυρνώντας στο αρχικό θέμα αναφέρω ότι το 317, μετά την πρόσκληση των ίδιων των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης, οι εκχριστιανισμένοι πλέον Γότθοι εισέβαλαν στην κύρια Ελλάδα και την έπνιξαν στο αίμα. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο κατάφεραν να πλήξουν την εθνική θρησκεία που εξακολουθούσε να είναι πολύ δυνατή στις αμιγώς καθαρά ελληνικές περιοχές. Βέβαια είναι περιττό να αναφέρω ότι οι χριστιανοί ιερείς ήταν μαζί με τις ορδές των Γότθων και τους καθοδηγούσαν στην όλη πορεία! Η βασιλεία του Βάλενς χαρακτηρίστηκε κυρίως από ένα τρομαχτικό «κύμα βίας και τρομοκρατίας κατά των εθνικών… όλοι σχεδόν οι ελληνιστές θανατώθηκαν… δόθηκε διαταγή άλλοι να καούν και άλλοι να σκοτωθούν με ξίφος». Κυνηγήθηκαν όλοι οι φιλόσοφοι, αλλά ακόμα και άνθρωποι που το ντύσιμό τους υπονοούσε ότι θα μπορούσαν να έχουν φιλοσοφικές τάσεις.
Το 341 αρχίζει η απαγόρευση των θυσιών. Μέσα στο διάστημα μία δεκαετίας είχαμε έναν καταιγισμό νόμων που κατακεραύνωσαν όσους τολμούσαν να συνεχίζουν να τιμούν την μητρώα και πατρώα θρησκεία. Μερικές από τις ποινές που υπέμειναν ήταν η προγραφή, δηλαδή η κατάργηση όλων των δικαιωμάτων ενός πολίτη, καθώς και η δήμευση της τυχών περιουσίας που μπορούσαν να κατέχουν. Μεταξύ του 399 και 401 μΧ θεσπιστήκαν νόμοι για την καταστροφή των ναών και των αγαλμάτων, γιατί εξακολουθούσαν να υπάρχουν οπαδοί των εθνικών θεών κι έτσι θεωρούσαν ότι θα έπαυε «η υλική βάση επάνω στην οποία στηρίζονται οι δεισιδαιμονίες». Επιπλέον δόθηκε η άδεια στους χριστιανούς επισκόπους να παρεμβαίνουν και να καταστέλλουν τυχών τελετές, ενώ την ίδια στιγμή η περιουσία των εθνικών ναών περιήλθε στα χέρια της εκκλησίας. Το 416 οι εθνικοί έπαψαν να έχουν το δικαίωμα να κατέχουν κρατικές θέσεις. Το 435 επικυρώνεται εκ νέου ο νόμος της καταστροφής των εθνικών ναών, αλλά επιπλέον τώρα ζητάνε να «εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής εκκλησίας…»!
Πάρα ταύτα, τον 5ο αιώνα εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι ένθερμοι υποστηρικτές της μητρώας θρησκείας. Βέβαια, εκτός από τους αγρότες που έμεναν σε απομακρυσμένες περιοχές κι ήταν δύσκολη εκεί η πρόσβαση των διωκτών τους, πλέον ήταν κυρίως οι διανοούμενοι που ακολουθούσαν τα πατροπαράδοτα. Γεγονός που είναι απόλυτα λογικό εφόσον ακόμα και στις ημέρες μας όσοι έχουν εντρυφήσει στις αναλύσεις των φιλοσόφων, όσον αφορά την ερμηνεία των αρχαίων μύθων, συνειδητοποιούν ότι η Ελληνική Θρησκεία είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα και εκπροσωπεύει επάξια την απόλυτη λογική!!! Άρα είναι αυτονόητο ότι απευθύνεται σε άτομα υψηλού διανοητικού επιπέδου! Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό που οι παιδαριώδεις παραβολές του είχαν αρχικά ως στόχο προσηλυτισμού τους δούλους και τους αναξιοπαθούντες.
Από το 472 η τέλεση αρχαίων δοξασιών θεωρείται «δημόσιο έγκλημα» και πλέον οι εθνικοί χάνουν το δικαίωμα να κληροδοτούν τις περιουσίες τους, χάνουν όλα τα πολιτικά τους δικαιώματα και δεν μπορούν να κατέχουν οποιασδήποτε μορφής ιδιοκτησίας! Θεωρούν ότι οι φιλόσοφοι «διαφθείρουν τις ψυχές» των νέων με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Ομολογουμένως , ειδικά το τελευταίο μπορούμε να το θεωρήσουμε για ύψιστη μορφή ύβρης!!!
Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να διευκρινίσω ότι εμάς τους εθνικούς δεν μας ενδιαφέρει ο προσηλυτισμός. Το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε με απώτερο σκοπό να στρέψει τους Έλληνες στις αρχαίες δοξασίες. Τέτοιο θέμα δεν τίθεται καν, μια και θεωρούμε αυθαίρετο δικαίωμα του καθενός να θρησκεύεται όπως νιώθει καλύτερα. Αλλά είναι πλέον καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια και να ειπωθούν κάποια ιστορικά γεγονότα που αποσιωπήθηκαν για αιώνες. Η μεταβίβαση από τη μία θρησκευτική κατάσταση στην άλλη δεν έγινε ομαλά, μέσα από ένα δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά με τη χειρότερη μορφή βίας και εξαναγκασμό. Η αποκάλυψη λοιπόν αυτής της αλήθειας είναι μία οφειλή που έχουμε προς τους προγόνους μας!
* Εθνικός αποκαλείτο ο ακόλουθος της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ -Διοτίμα Παλαιολόγου
Βιβλιογραφία
1) ΛΙΒΑΝΙΟΣ, « Υπέρ των ελληνικών ναών/ Θρήνος για τον Ιουλιανό/ Προς αυτούς που τον είπαν βαρετό», εκδόσεις Θύραθεν.
2) ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, « Κατά των Χριστιανών», εκδόσεις Θύραθεν.
3) ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, « Κατά των Χριστιανών/ Για την απέχθεια προς τα γένια ή Μισοπώγων», Εκδόσεις Θύραθεν.
4) «Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους κώδικες», Εκδόσεις Κατάρτι
