Έλληνας φιλόσοφος, γεννημένος στην Ελέα της Κάτω Ιταλίας το 515 πΧ. Μαθήτευσε δίπλα στον Ξενοφάνη, όπου και υπήρξε ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της Ελεατικής Σχολής. Εμφανίζεται στην Αθήνα γύρω στο 450 π.Χ. όπου και σύμφωνα με μαρτυρία του Πλάτωνα συναντά τον τότε νεαρό Σωκράτη. Τις φιλοσοφικές του ιδέες και τις προσπάθειές του να ερμηνεύσει τον κόσμο εκθέτει στο φιλοσοφικό ποίημά του «Περί φύσεως», από το οποίο σώζονται δυστυχώς μόνο 155 στίχοι. Εκεί ο Παρμενίδης παρουσιάζει τα φαινόμενα ως όντα και δεν ρωτά για το τι των όντων, αλλά στρέφει την προσοχή του στο "ΕΙΝΑΙ".
Ο Παρμενίδης φαίνεται να είναι από τους πρώτους οι οποίοι ακολουθούν το μονοπάτι της φιλοσοφίας όπου αφήνει τον νου να μένει ακλόνητος από τις ψευδαισθήσεις της φαινομενικής κίνησης και μεταβλητότητας της φύσης. 'Ο,τι φαντάζονται οι άνθρωποι για το σύμπαν, ό,τι κι αν νομίζουν πως βλέπουν και ακούν και αισθάνονται είναι καθαρή αυταπάτη. Η κίνηση, η αλλαγή και η πολυμορφία των πραγμάτων για τον Παρμενίδη δεν είναι αληθινές και πραγματικές αλλά αποτελούν απατηλή γνώμη των ανθρώπων. Μόνο ο καθαρός νους μπορεί να φτάσει στην ούσα αλήθεια και ο νους είναι αυτός που αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των αισθήσεων. Μονάχα η νόηση δίνει πραγματική και ταυτόσημη με το "ΕΙΝΑΙ" γνώση. Αντίθετα, οι αισθήσεις δίνουν μόνο την "επιφάνεια" των πραγμάτων χωρίς να αποκαλύπτουν την ουσία τους. Ο κόσμος για τον Παρμενίδη "ΕΙΝΑΙ" δηλαδή όντως υπάρχει. Κάθε μεταβολή και κίνηση στη φύση δεν υφίσταται ουσιαστικά ως "ΕΙΝΑΙ", αλλά είναι παράγωγο αυτού.
Ο πραγματικός κόσμος λοιπόν, απ' όπου πηγάζει κάθε τι το αισθητό, υφίσταται ως αιώνιο παρόν, είναι αδιάστατος και άχρονος.
