Κείμενα και άρθρα του Γιώργου Τσαγκρινού

Η μαγεία είναι από τους πιο δύσκολους και επικίνδυνους χώρους έρευνας και αυτό συμβαίνει, επειδή είναι ένας κόσμος που χρειάζεται "άλλο μυαλό" για να προσεγγισθεί. Ωστόσο ένας επιστημονικά σφιχτοδομημένος ορισμός της μαγείας μπορεί να είναι μια καλή αρχή. Η μαγεία λοιπόν σύμφωνα με το λεξικό του Πολ Ρόμπερ είναι "η τέχνη πρόκλησης, με απόκρυφες μεθόδους φαινομένων που δεν ακολουθούν τη συνηθισμένη φυσιολογική ροή των πραγμάτων"

Είναι αξιοπερίεργο που για τον Θεό του Ελέους στην αρχαία Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο. Μια τόσο υψηλή φιλοσοφική έννοια όπως είναι το έλεος, βαθειά ριζωμένη και ζυμωμένη στην ψυχή και τη σκέψη των αρχαίων προγόνων μας, καθώς και ο Θεός Έλεος, που είναι η εκφρασμένη, μέσα από την κοσμική πολυδιάστατη υπόσταση των όντων, υπερβατική Θεία ύπαρξη δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο στη σύγχρονη Ελλάδα αφιερωμένο στη θειότητά της. 'Ομως ο Θεός Έλεος που τον βρίσκουμε όπως θα δούμε παρακάτω και σαν Θεά Ελεούσα, στην αρχαία Αθήνα, ήταν ο πιο χρήσιμος στην ανθρώπινη ζωή από όλους τους Θεούς, όπως λέει ο Παυσανίας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη, όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο, μια εργασία ή ένα άρθρο με ιστορικά θέματα, να ικανοποιούμαστε από κάτι πολύ βασικό. Να νιώθουμε ότι αυτό που διαβάζουμε αναδύει μια καθάρια αλήθεια και συνεπώς ουσιαστική γνώση. Και σε αυτό καθοριστικό είναι όχι μόνο αυτό που λέγεται ή γραφεται, αλλά και πόσο εκτιμούμε και εμπιστευόμαστε τον συγγραφέα. Όταν έχεις περάσει μια ζωή όπου σε ένα κομμάτι από το περίγυρό σου και το πλατύτερο περιβάλλον σου η υποκρισία, οι "θολές" σκέψεις, οι πολιτικαντικοί ελιγμοί και η συμβιβασμένη ιδεολογία σε έχουν κουράσει, θέλεις να ξαποστάσεις στην ασφάλεια και τη ζεστασιά των σελίδων ενός βιβλίου που θέλει να πει αλήθειες.

«…τελικά κόσμε καταλαβαίνεις επί τέλους ότι δεν μπορεί ένας πρωθυπουργός ολμετ ενός μικρού κρατιδίου του Ισραήλ να κάνει ο,τι γουστάρει, να κομματιάζει ανθρώπους γέρους, νέους, μανές, νήπια, να κατακαίει πόλεις, να γράφει κανονικότατα μεταξύ ομφαλού και γονάτων κάθε διεθνές δίκαιο, χωρίς να έχει βαθειά στο παρασκήνιο πολύ μα παρά πολύ γέρα στηρίγματα; Τόσα χρονιά που μιλάμε για τους ερεβαίους που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τον πλανήτη βρίσκουν κάποιοι κουραδοδημοσιογράφοι την τσιχλοετικέτα “συνωμοσιολογίες” και προσπαθούν τάχα μου να κρατήσουν αποστάσεις και να το παίξουν αντικειμενικοί, χωρίς να μας πουν όμως ότι αυτό το “κουλ” δημοσιογραφικό τους “στυλάκι” εξαρτάται από τα φράγκα που αρπάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από τους ερεβαίους για να συντηρούν τις εκδόσεις τους και να γεμίζουν με κείμενα κουράδες τον ήδη ασφυκτικά γεμάτο με κοπριά κείμενων πανέρημο ελληνικό κήπο. Όπως λέμε “πολύ λάδι και τηγανίτα τίποτα”, έτσι θα μπορούσαμε να πούμε: πολύ δημοσιογραφική κουραδοκοπριά και λουλούδια ελάχιστα.

Κόκκινα, πράσινα, μαύρα, και κίτρινα σύμβολα, τριφύλλια και δικέφαλοι, πολύχρωμες σημαίες και πανό πλημμυρίζουν κάθε τόσο τις κερκίδες των γηπέδων. Κάθε αθλητική ομάδα έχει περάσει με τη δική της εικόνα μέσα μας. Έτσι δημιουργούνται οι μύθοι των καιρών μας, που όμως, αν το ψάξει κανείς, είναι οι κρίκοι μιας αλυσίδας αρχέγονων συμβολισμών, που φτάνει μέχρι σήμερα. Πίσω από τη συχνά «βάρβαρη» συμπεριφορά των χούλιγκανς, αλλά και το αδυσώπητο κυνήγι συμφερόντων των «αθλητικών επιχειρήσεων» κρύβεται μια σημαντική, που μας παραπέμπει σε αρχέγονες δυνάμεις και διαχρονικές αξίες.

Φαίνεται, αν και κανένας ακόμη πραγματικός ιδεολόγος του αντιπολεμικού, λαϊκού, ιδιαίτερα σθεναρού μηνύματος, που στέλνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν εμφανίστηκε σαν αιχμή αυτού του πλανητικού κινήματος των λαών ενάντια στον πόλεμο, ότι το κίνημα έχει μεν τις προσωπικότητές του, αλλά προχωρεί αυτοκινούμενο και αυτοδύναμο. Αυτό, με έναν εντελώς παράξενο τρόπο, αναδύει μέσα από την συλλογική συνειδητότητα μια δύναμη σκέψης, που στηρίζει ιδεολογικά αυτό που συμβαίνει.

Η σημαία είναι ιδέα, μας λέγει πολύ σωστά ο Ιούλιος Αρσένιος Κλαρέτι, ο μεγάλος αυτός Γάλλος λογοτέχνης, δραματογράφος και πνευματώδης χρονικογράφος. Θα προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε στους κόσμους των συμβόλων ώστε αποκωδικοποιώντας τα να συλλάβουμε πιο ολοκληρωμένα τις βαθύτερες έννοιες των ιδεών. Τα περιεχόμενα του συλλογικού ασυνείδητου είναι τα λεγόμενα αρχέτυπα (σύμβολα), όρος που προέρχεται από τον Άγιο Αυγουστίνο και αποτελεί μια ερμηνευτική παράφραση του Πλατωνικού "είδους"

Ο Χριστιανισμός, πολλαπλασιάζοντας την σκληρότητα και την βαρβαρότητα του Ρωμαϊκού Ιμπεριαλισμού, έγινε ένα ακόμη όπλο στα χέρια της αυτοκρατορίας για να πνίξει μέσα στο αίμα το πνεύμα κάθε εκλεπτυσμένης ανθρώπινης δραστηριότητας και δημιουργίας, που μέχρι τότε έβρισκε φωλιά στην ζεστή πολύχρωμη Ελληνική σκέψη των Ελλήνων ένθεων και μη.

Αν δεχθούμε ότι "Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις", δηλαδή ότι η αρχή της σοφίας (τουλάχιστον για την Ελληνική γλώσσα) βρίσκεται στο να μπορούμε να αποδώσουμε σωστά την έννοια μιας λέξεως μέσω της ετυμολογίας της, τότε δημοσιογραφία είναι ακριβώς αυτό που η λέξη αποκωδικοποιούμενη και ετυμολογούμενη μας δίνει. Δηλαδή "δημόσιος + γράφω", με άλλα λόγια γράφω, για να πληροφορήσω τον λαό, τον δήμο και οι πληροφορίες μου πρέπει να απευθύνωνται προς όλους, να είναι κοινές για όλους.

Γνωρίζοντας κάποιος από την Ελληνική επανάσταση του 1821 μόνον τα γεγονότα που έφτασαν στο προσκήνιο, διαμορφώνει μια αντίληψη για την ιστορική πραγματικότητα εκείνης της περιόδου επικίνδυνα λειψή. Όταν άνθρωποι - κλειδιά στην ιστορία ενός τόπου συναντιούνται μυστικά για να πάρουν κάποιες αποφάσεις για το ποια πρόσωπα π.χ. θα προωθηθούν σε κομβικά σημεία στον μηχανισμό που καθοδηγεί μια επανάσταση ή για το ποιες συμμαχίες θα επιλέξουν να κάνουν ή με ποια οικονομικά κέντρα θα έχουν συναλλαγές κ.λπ. - κ.λπ. και όταν όλα αυτά παραμένουν κρυφά και δεν φθάνουν τελικά στις σελίδες της επίσημης ιστορίας, τότε με το δίκιο του κάποιος μπορεί να μιλά για μια επικίνδυνα λειψή Ιστορίας.